Edebiyat:

Öncelikle lise 1. sınıftaki çok sevgili edebiyat öğretmenim NÜKHET KAYSERİLİOĞLU hanımefendiyi büyük saygı ve sevgi ile yad ederim. Evlendikten sonra değişen soyadını bilemiyorum. Şu yaşıma değin daha hanımefendi bir bayan tanımadığım gibi, Türkçeyi daha iyi konuşabilen, eksiksiz ve gerekli vurgulamaları ile konuşabilen başkaca hiç kimse de tanımadım.

Yine sevgi ve saygı ile anarım ki, İngiltere Kraliçesi'nden, İngiliz Kültürünü yurt dışında çok iyi temsili sebebi ile "SİR" ünvanı alan, hiç benim hocam olmamasına karşın okul içindeki sohbetlerimizde saygımı kazanan büyük beyefendi Mr. BROWNİNG denli ingilizceyi güzel ve düzgün konuşan insan da tanımadım.

Her ikisini de çok sevdiğim bir müziği dinler gibi bıkıp usanmadan saatlerce dinlemekten büyük haz alırdım.

Orta okul ve lise çağlarımda, pek çok çocuk ve genç gibi ben de edebiyatla haşır neşir olup şiir ve düz yazı denemelerinde bulundum.

Türk dili ile epeyce yakın ilgilendim. Elbette bunun için Türk Dil Kurumu ile de yakınlıklarım oldu.

Lise sonda Türk Dil Kurumuna, HİKMET DİZDAROĞLU beyefendi'ye düz yazılarımdan örnekler götürdüm. 20 gün sonra gel dedi. Gittim, "Oğlum bu boyacı küpü mü, 20 gün sonra gel." dedi. "Olur efendim. Ben yalnızca verdiğiniz tarihi geçirerek ihmalde bulunmuş olmamak için şimdi gelmiştim." deyip çıktım. İkinci 20 gün sonu gittiğimde Hikmet Bey beni karşısına oturttu, "Oğlum, yazmadan önce çok oku." dedi. Zaten çok okuduğumu bildirdim. "Daha da çok oku. O denli çok oku ki, artık doldum, yazabilirim dediğinde eline kâğıdı kalemi kendiliğinden almış olacaksın ama bırak, yazma. Daha da oku. Öylesine çok okuyacaksın ki, eline kâğıdı kalemi alıp yazayım diye düşünmeyeceksin bile. Öyle bir zaman gelecek ki, yazayım diye düşünmediğin halde bu dediklerim aklına geldiğinde kendini zaten sayfalarca yazmış halde bulacaksın." dedi. Bu unutamadığım anı ve öğütlerdendir. Dilerim bu anım, 3 - 5 ay, bilemedin birkaç sene çıraklık sonrası eline tornavidayı alıp ustayım diye dükkân açan ve bir sürü insanın canını yakan kovboylar misali okulu bitirip ya da basın sektöründe azıcık çalışıp eline kalem alıp yazar oldum diye köşe kapmaya çalışanlara da, yolda giderken veya gece kalkıp şarkı sözü yazıyorum, beste yapıyorum diyenlere de ibret olur.

Yine lise sonda Türk Dil Kurumunun yolunu tutup, ALİ PÜSKÜLLÜOĞLU beyefendiye ortaokul çağlarımda yazmış olduğum, altlarında yazım tarihleri olan, çoğunluğu koşma tarzındaki şiirlerimi götürdüm. Beğenir, ilgilenir ve isterse lise çağlarında yazdıklarımı da daha sonra götürürüm diye düşünmüştüm. Hikmet Beyin aksine ileri tarihte gel demedi, şiirlerimi aldı, beni masasının karşısına oturttu ve şiirlerimi dikkatlice okudu. Gözlüğünün üzerinden bana baktı ve "Oğlum, sen eskiden dahi idin de şimdi dehanı mı yitirdin." dedi. "Efendim, anlayamadım." dediğimde yineledi. "Dediğinizi anladım ama ne demek istediğinizi anlayamadım." deyince, "Bana neden eski şiirlerini getirdin. Eskiden yazabiliyor idin de artık yazamıyor musun ki yenilerini getirmedin." dedi. Bu da unutamadığım anı ve öğütlerden oldu. Anlayabilenlerin bilgisine sunarım.

İş dünyam beni öylesine bloke etti ki, asla Hikmet Beyin dediği gibi çok okuyamadım çünkü vaktim olmadı ama mesleki konularda öylesine çok yazmak zorunda kaldım ki, eğer yazar olsa idim sanırım yapıtlarımın niteliğini bilemem ama nicelik bakımından en üretken yazarlardan fazla olurdu. Aktif meslek yaşamımda yaptığım onlarca bin beyanname dışında, sadece üstlendiğim ihtilaflı konuların çözümü sırasında yazdıklarım bile onbinlerce sayfa yer kaplar.

Yayım :

Ortada hiç edebi yapıtım yok ama lise sonda yazdığım ve kendi olanaklarımla yayımladığım bir kitabım var : " Kılavuz " .

O senelerin lise bitirme, dışarıdan lise bitirme, üniversiteye giriş, döviz ve burs sınavlarına hazırlanmada sosyal derslerde büyük kolaylık sağlayan ve o dönemler itibariyle beşeri coğrafyaya da hitap eden genel kültüre katkısı olan bir kitap idi.

Bu gün için bile değişen beşeri coğrafya bilgileri dışındakiler geçerli olduğundan genel kültürünü yüksek tutmak isteyen herkesin okumasını öneririm.